Tot voor enkele decennia bestonden er nauwelijks wetenschappelijke studies over de preventie van arbeidsongevallen en beroepsziekten. Wel waren er elementaire theorieën, zoals de accident-proneness hypothese (uit 1919), de ongevallendriehoek van H.W. Heinrich (daterend van 1931) en de ijsbergtheorie van A. Lateiner (1958). In die beginfase werd dan ook het reglementaire kader dat in alle ontwikkelde landen stilaan vorm kreeg zelden gestut door goed onderbouwde inzichten.